PERIKEL – Hoe een potje pies in mijn jaszak terechtkwam

Niet velen weten dit… maar uh… ik heb wel eens last van nierstenen. Van die kleine rotdingetjes die de boel verstoppen. Er ontstaat overdruk in de leiding en pfff… dat is flink afzien. Daarom wordt mijn urine (vandaar dat potje pies in de titel) van tijd tot tijd gecontroleerd. Op eiwit en als het mis is ook op andere “ingrediënten”. Onlangs mocht ik weer… en dit gebeurde er…

Eerst even mikken

Bij de huisarts kreeg ik een verwijskaart/laboratoriumbriefje én een (veel te klein) plastic potje. Nou heeft een laborant genoeg aan een klein beetje urine, maar mijn voorraad is ’s morgens véééél meer. En dat past allemaal niet in dat kleine potje. Dus ergens rond 10% moest ik afknijpen en opnieuw richten en de rem weer los gooien. Goed, mannen weten wel wat ik bedoel. Hoe dat bij vrouwen werkt, weet ik niet precies.

Dat kan zo maar niet, meneer!

Dus ik de fiets op. Met een klein, warm potje in mijn jaszak. Want ik vind het toch vreemd om met dat ding over straat en door het ziekenhuis te sjouwen. Ik liep bij de receptie van het lab naar binnen en zette het potje urine in een bakje (Urinemonsters HIER) en legde het briefje ernaast. Dat deed ik al jaren zo. Ik wenste iedereen een goedemorgen en wilde weglopen. “Ho, ho, meneer. Dat kan zo maar niet.” Ik keek verbaasd rond. Want iemand moest toch wel iets heel ergs misdaan hebben. Er was verder niemand te zien. Men had het tegen mij.

Procedures, protocollen, administratie, registratie…

Ik keek verbaasd naar de mevrouw aan de balie. “U moet eerst op de gang een nummertje trekken. Dan daar wachten tot uw nummertje aan de beurt is.” “En dan?” vroeg ik. “Dan mag u binnenkomen en uw potje urine in het bakje zetten. Wij controleren dan alles.” “Dat meent u niet” schoot me eruit. “Jawel, we moeten alles vastleggen. En ook de inname (of was het afname?) van urinemonsters kost tijd en moet geregistreerd worden.”

Dus ik weer naar buiten. Ik trok een nummertje en zocht een plekje om te gaan zitten. Keidruk. Ik zat net, of mijn nummer verscheen al. Ik stond weer op, liep naar de balie en zette daar mijn potje pies neer. Mevrouw vroeg nog even of ik ook echt was wie ik was en keek vervolgens weer op haar beeldscherm.

Ik speurde nog even voorzichtig de omgeving af… op zoek naar een verborgen camera, maar dacht al snel dat ze dat in een ziekenhuis niet zullen doen.

HALLO ziekenhuis! HALLO laboratorium! Ooit van klantvriendelijkheid gehoord? De tijdregistratie kost meer tijd dan het oplevert! Wat het allermeeste tijd kost is het potje pies uit mijn jaszak frotten. Kunnen jullie daar niks aan doen? Dát is pas klantvriendelijkheid!