Hoe de dorpswinkel verliest van de webwinkel

Gisteren is de zomer begonnen, de BBQ tijd staat weer voor de deur. En ook ik wil wel eens graag iets q-en… In 2013 jaar een nieuw BBQ gekocht. Een perikel over hoe de traditionele winkelier met het fenomeen internet omgaat. Pfff…. vermoeiend.

BBQ-en, snel, handig, makkelijk met z’n tweeën

In mijn dorp (hartje Peel, soms lijkt het het centrum van de wereld) kun je op allerlei plekken barbecues kopen. Ik koos in 2013 voor een lokale winkel met camping, sport en auto-artikelen. Dat vind ik altijd beter dan het tuincentrum waar ze alleen nog maar cadeautjes (made in China, Taiwan, of zo) verkopen. En beter als de landelijke Blokker. Dus ik er op uit. En keuze genoeg! Mijn oog viel op iets nieuws.

Althans voor mij was het nieuws. Een kleine, ronde BBQ op pootjes. Met kant-en-klare houtskoolblokken, briketten die makkelijk aan te steken zijn.

Voorzien van een soort buskruit en geperst in een vaste vorm. Lucifer er aan, paar seconden wachten tot dat ie begint te knetteren en na 20 minuten is ie heet en kan het vlees, de vis of de groenten er op. Leuk en handig voor z’n tweeën. Er hoeft niet meteen een kilo vlees op, maar je kunt er ook leuk, door-de-weeks, je hapje op klaarmaken. Dus? Gekocht! En vorig jaar de hele zomer plezier van gehad.

 

En de teleurstelling na een jaar

Een jaar later, vorig jaar dus, 2014, ik terug naar de winkel. Want de briketten waren op en die moet je los bijkopen. Ik naar de winkel en op zoek. Maar ik zag geen briketten en ik sprak een juffrouw bij de kassa aan.

Het gesprek ging toen als volgt:

• Ik: “Goedemiddag. Mag ik even wat vragen? Ik dan de briketten niet vinden.”
• Zij: “Die verkopen we niet meer los.”
• Ik: “Maar… wat moet ik dan met de nieuwe barbecue van vorig jaar?”
• Zij: “Wij kunnen niet meer aan die briketten komen.”
• Ik: “Maar u verkoopt wel nog de barbecues. En daar zit maar één briket bij. Hoe moeten die nieuwe klanten dat dan doen?”
• Zij: “U kunt die briketten zelf op internet bestellen!”
• Ik: “Maar dan kunt u er toch ook nog aankomen?”
• Zij: “Nee. Wij kunnen ze niet meer leveren.”

Kijk, ik weet ook niet precies wat deze winkel beweegt om zo te redeneren. Ik probeer het te snappen, maar het lukt me gewoonweg niet. De traditionele winkelier heeft toch enorm veel last van de webwinkeliers? Als ik naar de tv-reclames kijk, zie ik nog maar barweinig reclame van de winkel zonder web. Maar des temeer commercials van webwinkeliers.

Ik zag gisteren nog een commercial van een online fietswinkel. Ze verkopen alle merken. Ze hebben een laagste prijsgarantie. Je kunt hem afhalen of gemonteerd thuis laten bezorgen. De geleverde fiets kan gratis geretourneerd worden. Soms kun je er ook een verzekering afsluiten en soms kun je een monteur thuis bestellen. Scherpe prijs en goede service…. Ja, het moet niet gekker worden! Hoe kun je daar nog tegen concurreren?

Terug naar de BBQ…

De juffrouw in de winkel haalde haar schouders op en keek naar de volgende klant. Haar boodschap was duidelijk: ik moest ophouden met zeuren.
Even snel iets anders. Ik moet denken aan de plaatselijke computerwinkel. Die kan qua prijs moeilijk concurreren met de Mediamarkt en met aanbiedingen van bijvoorbeeld de Aldi. Dus legt men de Aldifolder open en bloot op de toonbank. Klanten vragen hier naar en de verkoper krijgt dan de gelegenheid om hun aanbod te verduidelijken en om te vertellen waarom de klant juist ben hen een computer moet kopen. Dat is slim! Niet zeuren, maar actie ondernemen.

En de BBQ-winkel?

Ik heb teleurgesteld de winkel verlaten. Mijn vrouw zou zeggen: “Weer een winkel waar je niet meer naar toe kunt.” Maar niets is minder waar. De winkel heeft onlangs zijn deuren definitief gesloten. Ik kan er dus gewoon niet meer naar toe. En dat is jammer, ik vind het echt, oprecht jammer. Er zijn nog maar veel te weinig van deze lokale winkeliers. Of er is winkelleegstand, of het pand wordt bemand door een anonieme landelijke keten. It’s a pity!