Perikel: Heel grote klant in één klap kwijt!

Perikel is een maandelijkse column over klantperikelen. Praktijkvoorbeelden over niet- klantgerichte bedrijven.
Door: Jos Raeskin

 

 

  Ik ben een loyale klant. Ik heb tijdens met carrière altijd veel kilometers gemaakt. Vaak tankte ik 2x per week. Als het even kan bij hetzelfde Shell-tankstation in mijn dorp. Dat was wel handig, want ze hadden een grote shop voor de vergeten boodschappen en de sigaretten (ik heb heel wat jaren gerookt in de tijd dat het nog gebruikelijk was…). Bovendien had dit Shell station ook een wasserette en ik wilde niet met een smerige auto bij relaties voorrijden. En in het begin kreeg je er ook zegeltjes… voor de handdoeken, voor wie dit nog weet. Dus al met al: ik was een heel goede klant en kwam graag bij dit tankstation! Let op het woordjes “was” en “kwam”!

Even terug in de tijd en even rekenen. 18 jaar heb ik bij dit benzinestation getankt en boodschappen gedaan. Hoeveel geld zal ik daar hebben achtergelaten? Lastig, maar ik wil een schatting maken. Op basis van de volgende aannames:

• Gemiddeld aantal tankbeurten per week 1,25
• Gemiddeld aantal liters per tankbeurt 50 ltr
• Gemiddelde prijs € 0,88 (€ 0,50 cent in 1990 en € 1,25 in 2014)
• Omzet sigaretten € 6,- per week
• Vergeten boodschappen € 2,50 per week
• Wasserette: € 5,- per maand

Dat brengt het totaal op maar liefst € 58.020,= !!! Echt waar! Ik schrok er ook van. De meeste kosten zijn (gelukkig) voor mijn werkgever geweest, want het is toch wel veel…

  En toen gebeurde het! Zaterdag. Boodschappendag. Klussendag. En ik rij bij naar “mijn” tankstation om te tanken en de auto te wassen. Ik reken de diesel af en koop een kaartje voor de wasserette-automaat. Ik rij de hoek om en daar staat een enorme rij auto’s te wachten (een stuk of vijf, maar ik ben niet zo’n goede wachter…). Ik besluit om de volgende week terug te gaan en rij naar huis.

  De teleurstelling is enorm. De volgende zaterdag rij ik de wasserette in en stop mijn kaartje in het apparaat. De machine weigert. Er zal wel iets met het kaartje zijn, dus ik loop naar de kassa. De kassière vraagt wanneer ik dit kaartje gekocht heb. “De vorige week zaterdag” is mijn antwoord. “Aha… dan werkt dit kaartje niet, het is maar 7 dagen geldig.” In alle onschuld vraag ik of ze het om wilt ruilen. “Nee, dat kan niet” zegt ze. “Nou het kan wel” is mijn reactie. Maar nee, het kan niet en ze mag niet. Ze zei niet dat ze het niet wilde. Maar ook niet dat ze het wel wilde.

Ik probeerde het nog, want ik was een goede klant die al ongeveer € 60.000,- achter had gelaten, maar haar houding was heel resoluut: “Nee, nee en nog eens nee”.

  En de gevolgen? Ik ben nooit meer terug geweest en heb alle vrienden en bekenden hetzelfde aangeraden. Weet alleen niet of ze zich iets van mijn “goede raad” hebben aangetrokken. Ik vermoed van niet. “Heb je weer een winkel waar je niet meer naar toe kunt”, was wederom de reactie van mijn vrouw. En ja, (dit keer) had ze gelijk. Ik rij nog steeds liever 10 km om dan dat ik nog bij dit tankstation ga tanken. En ze hebben trouwens toch geen zegeltjes meer (hou ik me zelf voor).

Postscriptum: Een attente lezer wees mij er op dat er nog wel degelijk zegeltjes te krijgen zijn. Maar dat had ik liever niet geweten. Blijf gewoon tanken bij mijn huidige leverancier.

  Nota bene: Postscriptum is Latijn voor “naschrift”. Afgekort als PS (zonder puntjes). Is tegenwoordig eigenlijk niet meer nodig, maar ik vind het soms nog wat toevoegen. En… nota bene komt ook uit het Latijn en betekent letterlijk “noteer goed”, oftewel “neem hier goede notitie van”. Het liefst afgekort als NB, zonder puntjes. Inmiddels geïnteresseerd in meer Latijnse uitdrukkingen? Surf dan naar Wikipedia. AF! (Ad fundum)!